27 June 2013, Frederike Berntsen, TROUW
Review (nl)

De onberispelijke meiden uit Maribor zijn de baas

Veertig meiden die allemaal tegelijk de show stelen op het toneel? Ja, dat kan, in ‘When the mountain changed its clothing’ van componist en theatermaker Heiner Goebbels. Niemand die uit de pas loopt, geen noot die onzuiver is. Discipline en wilskracht: de toverwoorden van het Vocal Theatre Carmina Slovenica, dat Goebbels (1952) vroeg een stuk voor ze te maken. ‘Waarvan dromen kleine meisjes? Van het mes en van het bloed.’ Aldus Alain Robbe-Grillet. De zin vormde het slot van Goebbels’ ‘Die Wiederholung’ (1995), en ‘When the mountain’ (2012) borduurt erop voort. De kleine meisjes zijn tussen de elf en de twintig jaar, dragen kleurige kleding van ouderwetse snit met vrolijke kaplaarzen. Een paar nonchalant omgekieperde stoelen op de speelvloer, wat geschuifel van links naar rechts, en dan bouwen de dames met kordate pas in een mum van tijd hun eigen decor: golvend grasmatje, lichtmasten, tafels eromheen en de stoelen keurig op een rij. Niet alleen de strakke choreografie van Florian Bilbao beneemt je de adem in deze gelaagde productie, nog sensationeler is de zangkwaliteit van de meisjes uit Maribor, die moeiteloos samengaat met hun bewegingen. Ze hebben bovendien een aandoenlijk accent: ‘lookink’ (looking) en ‘wronk (wrong). De onberispelijke stemmen schakelen van ultrazoete harmonieën naar schelle keelklanken, kraak-hel-der gearticuleerd. Op de achtergrond blaft een hond. We horen een dreigende elektronische geluidsmix, een flintertje Schönberg en ook pop- en volksmuziek worden ingezet in een logisch verloop. Kniekousen en vlechtjes, hoe naïef, maar ondertussen schuurt het rondom de onschuld, gaan knuffelberen eraan en klinkt wijsneuzige praat in tekstmateriaal van Gertrude Stein, Adalbert Stifter en Jean-Jacques Rousseau. Het kind wordt volwassen, is toch al slimmer dan je denkt. ‘When the mountain’ ging vorig jaar in première op de Ruhrtriennale – het kunstenfestival waar Goebbels tot en met 2014 de artistieke scepter zwaait – en vormde in de Zuiveringshal West op het Westergasfabriekterrein het slot van de zesenzestigste editie van het Holland Festival. Het totaalplaatje van de voorstelling doet het ‘m, want als je inzoomt, blijf je met een best fragmentarische scèneopzet zitten. Karakteristiek vormgegeven, dat wel. En de meiden? Die zijn de baas.

on: When the Mountain changed its clothing (Music Theatre)